آری ...با نگاه شروع شد.....و با نگاه ادامه یافت.....اما ، اما آیا با نگاه...؟

 

نه ، نه ، من این را نمی خواهم.

 

روزها و شب های زیبایی بود .

 

روزها من بودم و سایه و... شب ها من بودم و مهتاب و...

 

هر دم یک نگاه... و هر ساعت منتظر آن دم... و هر شب منتظر آن دم...

 

و دیگر هیچ ...

 

نگاه های ممتد مانند ستاره های دنباله دار... شاید آغاز فصل آشنایی!!!

 

مات و مبهوت...سرگشته وحیران...

 

و همراهی لبخندهای زیبا با نگاه های مهربان

 

ساده بگویم : من،من نمی دانم چگونه بگویم که می خواهمش؟

 

و باز هم نمی دانم که من آیا می توانم

 

خود را به داستان خنده های زیبا برسانم؟

 

و آخر هم نمی دانم که چگونه نگاه های سرد خود را

 

با نگاه های گرمش همراه سازم؟

 

و اما...انتظارعبور او از فرش چشمان من مرا امیدوار به شبی زیبا می کرد .

 

 

گذشت و گذشت و گذشت

 

روزها منتظر شب و او می ماندم

 

کم کم باور کرده بودم که روزی به سرزمین مهربانی خواهم رسید

 

آری، او بهانهً خوبی بود . بهونه ای برای دوستی من با خدا...

 

آه ، خسته شده بودم . و منتظر گفتن گفته ای که از گفتنش می ترسیدم

 

اما ، من عاقبت گفتم

 

خدا می داند که زیباترین سلام دنیا را من آن شب گفتم

 

اما نمی دانستم جواب مرا به کدامین صورت خواهد داد؟

 

آیا خشم ، آیا نفرت ، آیا هم نفرت ، هم خشم؟

 

چه زیبا بود... سلام را علیک گفت

 

پاهایم سست شده بود . دیگر نمی توانستم بایستم

 

اجازه گرفتم و گفتم که ... گفتم که ... من ، من ، تو را ، تو را می خواهم.

 

او می دانست که خواستنش دوای درد من است

 

_ و من هم می دانستم خواستنم مرهمی بر درد دل اوست

 

نیمکت زرد تنهایی من ، ما را به میهمانی خود دعوت می کرد

 

و ما هم او را به هم نشینی و هم صحبتی

 

اما... سکوت بیداد می کرد. صدایی شنیده نمی شد

 

حتی زوزهً باد خشمگین هم ... !

 

میهمانی عجیبی بود . من لبریز از خواستنش بودم

 

نمی دانستم حرفهایم را چگونه آغاز کنم؟

 

شاید حرف هایم خوب نباشد. عاقبت گفتم بسم اللّه و دل به دریا زدم و ...

 

چه قدر حرف می زنم . هیچ کس نیست مرا بگیرد ؟

 

خودمونی بگم : جو مرا گرفته بود

 

دیگر نگفتم و او گفت . و باز هم گفت...

 

حال بیش از روزهای قبل هم دیگر را باور کرده بودیم

 

آیا من و خنده با هم آشناتر خواهیم شد؟ و آیا من را می پذیرد ؟

 

یک روز ... دو روز ... شاید فکر کردن ؟

 

نمی دانم . شاید فکر کردن بهانه ای بیش نبود؟ نمی دانم!

 

اما ، اما او قبول کرد ...آری، او دعوت مرا اجابت کرد ...

 

شاد بودم ، خوشحال تر از پرنده ها

 

با تمام وجود منتظر روزهای و شب های با تو بودن بودم

 

حال ، چند صباحی می گذرد از آن ایام

 

اما من ... باز هم حیران تر از آن روزها هستم.

 

آری ، روزهای خوبی بود . ایا قصه خنده های زیبا مرا پذیرفته است

 

و لیلای عشق مرا مجنون خود کرده است ؟

 

ای خدای من آیا این داستان حقیقت دارد ؟

 

و اما امروز می گویم : تو را من دوست می دارم .

 

من و... دوست بودیم و همدیگر را دوست داشتیم

 

و امروز دوست هستیم و یکدیگر را بیشتر دوست داریم

 

آری، من و مهربانم عاشق شده ایم . اما ، نه می داند

 

و نه می دانم فرجام این عشق چیست ؟

 

 

من امید دارم به فردایی بهتر با او ...

 

 

و هراسانم از روزی که او کنار من نباشد !

 

شب و روز از پی هم می گذرند ...من او را در کنار خود دارم

 

و بیش از هر چیز دیگری او را می خواهم

 

ولی می گویم : کاش آن روز هرگز نیاید که آن روز

 

تو ، ای دوست من دوست نداشته باشی که من باشم .

 

کاش پایان قصه من و تو را می دانستم .

 

کاش ، کاش آخر قصه ما مثل آخر داستان شیرین و فرهاد نباشد.

 

اما تو ...

 

تو این را بدان : اگر روزی تورا نداشته باشم

 

آن روز از عشق تو ، من می میرم

 

کاش هر روز من دیروز می شد . دیروزی که

 

می دانستم تو در کنار من هستی ... و ما در کنار هم

 

و باز هم می گویم و با تمام وجود فریاد می زنم :

 

من امروز تو را برای تو دوست دارم

 

و من تو را اینک بیش از پیش می خواهم

 

حرف آخرم را به تو بگویم : من تو را دوست دارم