تو در کنار پنجره  

 نشسته ای به ماتم درخت ها   

 که شانه های لخت شان خمیده زیر پای برف   

 من از میان قطره های گرم اشک   

که بر خطوط بی قرار روزنامه می چکد   

من از فراز کوه های سر سپید و کوره راه های نا پدید   

نگاه می کنم به پاره پاره های تن   

 به لخته لخته های خون   

 که خفته در سکوت دره های ژرف   

درختهای خسته گوش می دهند   

به ضجه مویه های باد   

که خشم سرخ برف را هوار میزند   

 من و تو زار می زنیم   

 درون قلب هایمان   

 به جای حرف